Człowiek po to jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją.

Inne zaś rzeczy na obliczu ziemi są stworzone dla człowieka i aby mu pomagały do osiągnięcia celu, dla którego on jest stworzony.

Z tego wynika, że człowiek ma korzystać z nich w całej tej mierze, w jakiej mu one pomagają do jego celu, a znów w całej tej mierze winien się od nich uwalniać, w jakiej mu są przeszkodą do tegoż celu.

I dlatego trzeba nam stać się ludźmi obojętnymi nie robiącymi różnicy w stosunku do wszystkich rzeczy stworzonych, w tym wszystkim, co podlega wolności naszej wolnej woli, a nie jest jej zakazane lub nakazane, tak byśmy z naszej strony nie pragnęli więcej zdrowia niż choroby, bogactwa więcej niż ubóstwa, zaszczytów więcej niż wzgardy, życia długiego więcej niż krótkiego, i podobnie we wszystkich innych rzeczach.

Natomiast trzeba pragnąć i wybierać jedynie to, co nam więcej pomaga do celu, dla którego jesteśmy stworzeni.

ĆD, 23

Wspólnota jest jak wielka mozaika. Każda cząstka z osobna wydaje się mało znacząca. Jeden kawałek jest jasnoczerwony, inny zimnoniebieski albo szarozielony, inny ciepłopurpurowy, jaskrawożółty czy jasnozłoty. Jedne wyglądają szlachetnie, drugie zwyczajnie. Jedne sprawiają wrażenie cennych, drugie bezwartościowych. Jedne są krzykliwe, drugie delikatne. Z każdym poszczególnym kawałkiem osobno nie da się wiele zrobić. Można najwyżej je porównywać, szacować ich piękno i wartość. Kiedy jednak wszystkie te kawałki zostają złożone razem, w jedną wielką mozaikę portretującą oblicze Chrystusa, czy znajdzie się ktoś, kto zakwestionuje ich wartość? Jeśli zabraknie jednego, choćby najmniejszego, oblicze nie będzie kompletne. Każdy kamyczek w mozaice jest nieodzowny i wnosi niepowtarzalny wkład do chwały Boga. Oto wspólnota, braterstwo małych ludzi, którzy dopiero razem sprawiają, że Bóg jest widoczny na świecie.

Henri J. M. Nouwen

Ale grzechu nie ujrzałam, gdyż jestem przekonana, że nie ma on żadnej substancji ani cząstki bytu i nie sposób byłoby go rozpoznać, gdyby nie cierpienie, które powoduje. Zaś to cierpienie wydaje mi się czymś przejściowym, gdyż oczyszcza nas i sprawia, że poznajemy siebie i zaczynamy modlić się o miłosierdzie; gdyż Męka naszego Pana wspiera nas przeciwko temu wszystkiemu i taka jest Jego błogosławiona wola dla wszystkich, którzy będą zbawieni. On wspiera nas chętnie i słodko swymi słowami mówi: “jednak wszystko będzie dobrze i z urządzeniem wszystkiego będzie dobrze”. (…)

Musicie jednak uważnie posłuchać tego: rozmyślając o wszystkich tych rzeczach w ogólności, pełna smutku i żalu, tak powiedziałam w umyśle do naszego Pana z wielką czcią: “O mój dobry Panie, jak wszystko może być dobrze, skoro tak wielką szkodę wyrządził rodzajowi ludzkiemu grzech?” I prosiłam, na tyle, na ile śmiałam, o jakieś wyraźniejsze wyjaśnienie, aby uspokoić umysł. A nasz błogosławiony Pan odpowiedział z ogromną miłością i bardzo przyjaźnie i pokazał mi, że grzech Adama był największą szkodą, jaka kiedykolwiek została wyrządzona i wyrządzona będzie, aż do końca świata; objawił mi także, że tak głosi się o tym wszem i wobec w całym Świętym Kościele na ziemi. Następnie pouczył mnie, że powinnam rozważyć chwalebne zadośćuczynienie; gdyż to zadośćuczynienie sprawi Bogu nieporównanie większą radość i jest bardziej chwalebne w zbawieniu rodzaju ludzkiego, niż cała wyrządzona przez grzech Adama szkoda.

A zatem nauczanie naszego błogosławionego Pana oznacza, że powinniśmy rozważyć następujące słowa: “skoro obróciłem największą szkodę w dobro, jest moją wolą, abyście z tego wiedzieli, że potrafię także mniejsze zło obrócić w dobro”. (…)

A zatem nasz dobry Pan odpowiedział na wszystkie moje pytanie i wątpliwości, jakie mogłabym mu przedłożyć i w słowach pełnych pocieszenia tak powiedział:
“Uczynię wszystko dobrze,
sprawię, że wszystko będzie dobrze,
mogę uczynić wszystko dobrze
i umiem uczynić wszystko dobrze,
i ujrzysz sama, że wszystko będzie dobrze”.

Św. Juliana z Norwich.